Helburu nagusia: EPT (Educación Para Todos)

Urteetan zehar hitz egin da helburu nagusi honi buruz; “Hezkuntza Guztiontzat” da erakunde gehienak aurrera eraman duten lema. Orain dela zazpi urte (2001ean), hainbat elkarte bildu ziren UNESCO-ren esku gaiaren inguruan eztabaidatzeko eta neurriak hartzeko. Bilera hartan erabaki zen 2015 urterako handinahia oinarrizko hezkuntza guztiontzat lortzea eta analfabetismoarekin amaitzea zela. Hala eta guztiz ere, utopia hutsa dela esan dezakegu gaur egun, ikusita 2009a jadanik hasia daukagula eta hezkuntza berdintasuna ildo antzeko batetik doala, hau da, erakunde askok eta milioika pertsonak ideal hau sustatzen jarraitzen dutela baina emaitza gutxi lortuz. Gainera 2001ean kalkulatzen zuten 15-24 urte bitartekoen artean hamarretik bat analfabetoa izaten jarraituko zuela 10 urte geroago, hau da, 2011an (bi urte barru); nik uste portzentaia handiagoa izango da.

Orain irakurri esaldi hau eta itxi ahoa mesedez:

“se necesitan US$7.000 millones más de los que se invierten actualmente en los próximos años para que todos los niños del mundo puedan recibir una educación digna, una suma equivalente a la que se gasta el continente europeo en helados”
Sinestezina dirudi, baina ematen du egia dela.


Unesco-k 2009rako “Informe de Seguimiento de la EPT en el Mundo” atera du azkeneko estatistikekin eta helburu berriekin urte honetarako batez ere Amerika Latinoan oinarrituta. Benetan espero dudala halako ahaleginak entzunak izatea eta mundua pixkanaka halako akzioekin aldatzea lortzea. Eskertzekoa baita ikustea jendea mugitzen dela justua denarengatik

Bestaldetik orain arte ukitutako gaia laburtzen duen bideoa aurkitu dut “Campaign for education”-en esku.




Baita ere biltzen dute beraien web-an herrialdez herrialde egiten diren ekintzak eta abar oinarrizko hezkuntzaren alde. Nik nire bilatu dut eta aurkitu dut Euskal Herriak ere 2008ko azaroan gure ideala sustatzeko beste herrietako eskola gehiagorekin batera http://www.cme-espana.org/

Web-an ere kasu errealak irakurri ditut eta horien artean kasu bat oso egokia iruditu zait gerraren eragina eta material zein errekurtso falta ikusteko. Hona hemen Eduardo-ren Historia (Angolakoa), hamabi urteko umea:

“La mayor parte de mi vida no pude ir a la escuela debido a la guerra en Angola, pero he tenido suerte. ¡Por fin, estoy aprendiendo! Antes de vivir en este pueblo, mi familia y yo vivíamos en el bosque. Durante dos años, estuvimos huyendo, tratando de escapar de los soldados que nos perseguían. Una vez, tuvimos que escondernos en el río. No teníamos alimentos, ni refugio, ni mantas, ni tienda – nada. Ahora, voy a la escuela al aire libre, bajo los árboles. Estudiamos matemáticas y portugués. El sol me hace daño en los ojos y, cuando llueve, tenemos que irnos a casa o esperar a que escampe bajo las ramas. Es una pena que se nos mojen los cuadernos.Cuando termine la escuela, me gustaría ser maestro o conductor. Me gustaría poder llevar a mis padres a su pueblo natal.”